Brabantsche lente
Uit: Golfslag (1935)
‘Kom,’ noodt mijn
Brabantsche vriend mij, ‘en luister
naar den godenzang
van de Lente hier !’
Eén spattende
weelde, zoo vind ik het dorp,
de tuine’
overschuimd door de bloeiende kruinen.
Daarboven als
bloesemwagens tiegen
de wolken in stoet
aan de feestelijke lucht.
Van den heuvel
schalmeit de jeugdige wind.
Zijn vreugde rukt
los van de warme borst
der aarde den
leeuwerk, die alvermetel
den kamp met den
zilveren fluiter begint
en haalt den prijs,
in gewinde koralen
uitstortend zijn
hart, het vurige, kleine,
dat achter grauw
gevederte klopt !
Waar het breede
waaien den vogel lokt
tot juichende
vlucht,
klimt het pad naar
den ouden molen.
Hij houdt zijn
armen ten hemel gestrekt:
een Mozes biddend
op den berg van God
Geborge’ in den
grond het goudene graan
dat wuivend zal in
de Zomer staan
met aren die buigen
onder hun vracht.
De molen, de
duldzame, bidt en wacht.
Wij wandelen om zijn bultig lijf
en schouwen in’t dal:
het koren groent reeds overal.
Ik meen voorwaar, het felle bloed
dat de aarde door de aarde stuwt,
moet vonken als de nectar doet
der boeren, hun blond appelwijn !
Haal boven een flesch van ’t oude jaar:
de Lente zingt,
Brabantsche Lente, hoog en klaar !
De witte vlaggen van het licht
wapperen frisch langs ons aangezicht.
Het is, als schrijden fijfelaars in wit en blauw
ons voor ten dronk. – Terwijl wij treên
den drempel over, stapt de schare
de hoving op, den boomgaard in, en ginds
bij de pralende kerselaren
speelt voort de muziek: het suizen en deunen
golft om het huis met den bloesemgeur.
Mijn vriend thans, opetogen:
‘Zeg, kent ge schooner wonen
dan dit: met open deur
aan den klankstroom van Gods verblijdenis,
die komt van de hoogte, het huis omvloeit ?’
Ik, ’t glas geheven, breng
een krachtig ‘Heil’ ! hem toe, sluit bei mijn oogen
en zie: hoe een verdwaalde meeuw,
heenscherend pijlsnel over den disch,
het milde stroomen daarbuiten
haar heimwee meldt; de borst gelijk een schild,
en ’t kantig snijden van haar scherpe vlerken.
